മേല്‍ക്കൂരയില്ലാത്ത ഹൃദയത്തില്‍ നീറുന്ന നിന്റെ പേര് പ്രണയം. എരിയുന്ന തീയിലേക്ക് ഇറ്റുവീഴ്ത്തുന്ന ഹവിസ്സ് കണക്കെ.
നീ ഇല്ലാതിരുന്നെങ്കില്‍ എന്റെ ജീവിതം ഇരുണ്ടു പോയേനെ. വടിവില്ലാത്ത പദങ്ങളും താളംതെറ്റിയ വാചകങ്ങളും കൊണ്ട് ഞാന്‍ ആടിയുലഞ്ഞെനെ.
എന്റെ പ്രണയമേ, നിന്റെ നോട്ടം എന്റെ ചങ്കില്‍ കുത്തിയിറക്കിയ ആരാധനയുടെ മുനകള്‍ ... ആണ്ടിരങ്ങുമ്പോഴും ചാഞ്ഞു ചഞ്ഞു തരുന്നു. നിന്റെ ഭാരം മൊത്തമായി അമര്‍ന്നു കിട്ടാന്‍ ..
ഇന്നെന്നില്‍ വരഞ്ഞു കയറുന്നത് രാത്രി മഴയോ നീയോ? ഉരുകുന്ന ആത്മാവിലേക്ക് തിരയടിക്കുന്ന നിന്നെ എനിക്ക് കാണാം, നനഞ്ഞ കണ്ണാടി ചില്ലിലൂടെയെന്ന പോലെ. എങ്കിലും മഴയുടെ അദൃശ്യ സാന്നിധ്യം പോലെ നീ.
ചിലപ്പോള്‍ മഴയില്‍ ആളുന്ന അഗ്നിയുടെ ഇരുണ്ട നിറം.... നാമതില്‍ നിറഞ്ഞു ഉരുകി പോകുകയും. പിന്നെ അഗ്നിയായി മാറുകയും.
ഉരുകി തീരണോ, ഉരുകി ഒലിക്കണോ?
ഉരുകി വളരുക.
പുറപ്പെട്ടിടത്തെക്കല്ല യാത്ര. കാണാത്ത ആകാശങ്ങളിലേക്ക്.
പറന്നു പോകുമ്പോഴും കാറ്റില്‍ ചിറകുകള്‍ ആഞ്ഞു തല്ലുമ്പോഴും വെറുതെ ഒരു ചോദ്യം,
എന്നാണു ഈ നിശബ്ദത മുറിയുക.
About The Blog
MK Khareem
Novelist
0 comments