കിണറിന്റെ അടിത്തട്ടിലേക്കെന്ന പോലെ എന്റെ ഹൃദയത്തിലേക്ക് നീ കുഴിച്ചു കുഴിച്ചിറങ്ങി. വരണ്ട മണ്ണും , പാറകളും... ഓരോ കൊത്തും എന്നില്‍ വേദന. ചിലപ്പോള്‍ ഇടുക്കം കൂടിയ മരവിപ്പും...
തിരക്ക് പിടിച്ചാണ് പണി തുടര്‍ന്നത്,
എത്രയോ കാലത്തെ തേടലിനൊടുവില്‍ നിനക്കൊരു ഇടം കിട്ടിയപ്പോള്‍ എത്രയും വേഗം ജലം കണ്ടെത്താനുള്ള ആവേശം.
എനിക്കും അതേ ആവേശമായിരുന്നല്ലോ.
ഒരേ താളത്തില്‍ ,
ഒരേ വേഗത്തില്‍ തമ്മില്‍ തമ്മിലും കുഴിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.
എന്റെ കനം കൂടിയ ഹൃദയം ചുരത്തുന്നത്...
പുറപ്പെട്ട ഇടം ഓര്‍മയില്ല.
സഞ്ചരിച്ച പാതകളും.
പ്രണയാഗ്നിയില്‍ ഉരുകിയ ഹൃദയം പഴയ അവസ്ഥ പ്രാപിക്കുമോ എന്തോ.
മുന്നോട്ടുള്ള സഞ്ചാരത്തില്‍ സഞ്ചാരി പിന്തിരിഞ്ഞു നോക്കുമോ എന്തോ.
ഇലകള്‍ക്കിടയില്‍ ഉടലാകെ മറച്ചു മീര ഇരിക്കുമ്പോള്‍ എന്റെ ഹൃദയം ആളാതിരിക്കുന്നത് എങ്ങനെ.
ചിലപ്പോള്‍ മെഴുകുതിരി നാളത്തില്‍ കാറ്റ് പിടിക്കും പോലെ..
ഉറവകള്‍ ,
ജലത്തിന്റെ കുതിപ്പ്.
മണ്ണിന്റെ ഞരമ്പിലൂടെ നാമിപ്പോള്‍ ഒഴുകി കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
ഉറവ പൊട്ടിയല്ലോ..അതുമതി. ഇനി വിപ്രലംഭശൃംഗാരം